O miłości dusz ludzkich...

Wybitny pedagog Jan Władysław Dawid pisał, że najważniejszym czynnikiem wychowania jest to, kim jest nauczyciel, a raczej za kogo się ma i kim jeszcze chciałby być. Wielokrotnie podkreślał, że w żadnym zawodzie człowiek nie ma tak wielkiego znaczenia, jak w zawodzie nauczyciela. Mawiał, że architekt może być złym człowiekiem, ale może zaprojektować piękny dom, inżynier potrafi zbudować stabilne mosty, ale może być lichym człowiekiem, tymczasem zły nauczyciel to sprzeczność.
Istotą nauczycielskiego powołania jest „miłość dusz ludzkich”. Człowiek wychodzi poza siebie, troszczy się o innych, bezinteresownie czyni coś dla drugiego. Bez wątpienia jest to miłość dusz, gdyż przedmiotem zainteresowania jest drugi człowiek i jego wewnętrzna duchowa treść, dążenie do jej udoskonalenia. Nauczyciel z powołaniem każdego ucznia traktuje jako rozszerzenie i przyrost własnej jaźni. Za najważniejsze uważa przekazanie uczniowi wiedzy, pomoc w zrozumieniu różnorodnych treści.
Mądry nauczyciel to taki, który wpierw „ukochał” swoich uczniów, a następnie stał się przyjacielem, mentorem. Sukces pedagogiczny nauczyciel osiąga wtedy kiedy sprawy uczniów będą jego sprawami, problemy jego problemami, zabawa jego zabawą, a radość jego radością.

Na podstawie:
Jan Władysław Dawid: O duszy nauczycielstwa.
Ks. Piotr Mazur: Miłość dusz ludzkich.